Coa chegada do terceiro trimestre fixemos a reunión do club para comentar a lectura de Promesas de arena, de Laura Garzón.
Todos estivemos de acordo en que a novela é moi fácil de ler e moi atractiva para todo tipo de público: unha historia de amor entre dúas persoas de distintas culturas. O contexto no que ese amor se produce resulta desgraciadamente moi actual: un campo de refuxiados palestinos na Franxa de Gaza.
Sen grandes pretensións, e se cadra isto é o mellor, a autora métenos de cheo nesa situación tan difícil. Vemos a chegada de cooperantes, como Lucía, as súas reaccións e os diversos papeis que asumen. Hai persoas que se adaptan e tamén as hai que non resisten. Unha pregunta que nos fixemos foi a de se realmente un cooperante cando vai colaborar nunha ONG a este tipo de lugares recibe unha formación axeitada antes de ir. No libro para que non. E isto chamounos a atención. Claro que, ben pensado, vindo deste marabilloso "primeiro" mundo, non parece que haxa unha maneira de preparar a ninguén para esas miserias que vemos só de lonxe.
Un aspecto criticable do libro é o previsible que resulta como se vai desenvolvendo a trama. Parece que todos nos damos conta do que vai pasar, agás a protagonista. Tamén se bota de menos a falta de profundización nos temas máis importantes (os refuxiados, o choque de culturas, os intereses políticos na zona...). Pero, ao mesmo tempo, agradécese que a obra nos introduza en situacións tan complexas dun xeito tan levadeiro. Este libro pode ser, sen ningunha dúbida, un primeiro paso para seguir lendo sobre este tipo de temas.
